In het Drentse dorpje Grolloo bevalt een 26 jarige vrouw van een dochter.
12 jaar later overlijdt deze vrouw aan de gevolgen van een hersenbloeding die haar tijdens haar werk overviel.
Haar dochtertje van 12 neemt de zorg op zich van de 5 kinderen die na haar werden geboren.
Als ze op een dag met haar zusje naar het consultatieburo moet, komt ze erachter dat de man die ze altijd papa noemde haar vader niet is. In het, door hem aan haar, meegegeven trouwboekje staat haar 1 jaar jongere broer als eerste genoemd. Op een los velletje,ergens achterin het boekje staat: Jantiena Mensing, dochter van Jantiena Mensing, vader onbekend........
Dat 12 jarige meisje is mijn moeder. Ze was 12 toen haar moeder het leven liet en zij geacht werd haar plaats in te nemen. Een zware taak voor een meisje van 12, want zeg nou zelf: hoort een kind van 12 niet gewoon lekker ongedwongen te puberen zodat ze later, als ze volwassen is, precies weet wat haar grenzen zijn en zo een goed beeld kan vormen wie ze is en waar ze voor staat? Voor mijn moeder was deze verwarrende tijd, waarin een kind zichzelf ontdenkt, extra verwarrend. Haar moeder liet haar alleen achter met veel te veel verantwoordelijkheden en die man, die zijn handen sowieso nogal los had zitten en er vreemde ideeën op na hield, bleek ook nog eens niet haar vader te zijn. Dan was er nog de zorg van de 5 jongere kinderen en de financiele nood....
Mijn moeder heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en deed haar best om alles in goede banen te leiden.Voor mij als dochter had dat later het voordeel dat mijn moeder precies wist hoe ze een gezin moest runnen en hoe ze haar spaarzame tijd moest indelen en elk dubbeltje 10 x kon omdraaien zodat ik en mijn 6 jaar oudere broer niets te kort kwamen. Een nadeel was dat ze nooit de gelegenheid heeft gehad om haar emoties te tonen, laat staan ze te verwerken. "nee"zeggen dat kan of durft ze tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Mijn moeder is een geweldig mens die, naar mijn idee, niet altijd door iedereen op waarde wordt geschat. Ze was 14 toen haar stiefvader door de politie uit Wasserij de hoop aan de Groningerstraat in Assen werd geplukt en voor anderhalf jaar in de gevangenis verdween. Nu was ze helemaal alleen met haar broers en zusjes. Ze was 17 toen ze er helemaal door zat en de kinderbescherming besloot dat het zo niet langer ging. Haar broertjes en zusjes werden van elkaar gescheiden en in kindertehuizen ondergebracht. De jongens gingen naar Haren en later naar Enkhuizen, de miesjes naar Meppel. Wat daar allemaal is gebeurd weet ik niet precies. Maar dat het voor allen op hun eigen manier een traumatische ervaring moet zijn geweest is me wel duidelijk. Er wordt vrijwel niet over deze tijd gesproken.
Toen mijn moeder 19 was trouwde ze met mijn vader. Kort daarna raakte ze zwanger en kreeg 9 maanden later een zoon, mijn broer. Ook nam ze haar broers en zusjes die nog in kindertehuizen of pleeggezinnen verbleven in huis. Dat ze op de overloop in huis brommers uit elkaar schroefden en meer van dat soort ongein uithielden moesten zij en mijn vader maar zien te begeleiden tot acceptabel gedrag. Geen gemakkelijke taak lijkt me.
In 1970 kreeg mijn moeder een ernstige buikpijn. Onder haar bed stond een emmer, gevuld met bloed. Haar schoonvader, een man die graag zijn kinderen mocht sturen en daarin ook vrij dominant was, zag de ernst ervan in en zo belande mijn moeder in het ziekenhuis. Tegenstribbelen had geen zin bij deze man. Maar goed ook, zou later blijken.
Zo heeft ieder karakter zijn pluspunten tegen zijn minpunten.
Ze werd voor de dood weggehaald, maar overleefde het. De kans op nog een kind was er niet, aldus de artsen. Dit tot groot verdriet van mijn ouders die zo graag nog een kindje wilden.
4 jaar later, 3 maart 1974 rond 1 uur in de nacht:
Er overlijd een jongentje aan de gevolgen van een spierziekte. Zijn naam is Auke en hij kwam graag bij oom Appie en tante Thea en zijn neef Benny.Hij was de zoon van het zusje van Appie. De familie rouwt.
3 maart 1974, rond 1 uur 's middags:
In de Drentsche hoofdstad Assen bevalt een 26 jarige vrouw van een dochter.
Op de achtergrond klinkt het nummer van Mouth & MacNeal: "Ik zie een ster."
Op de trap naar boven zit een 6 jarig jongentje met zijn inwonende en 10 jaar oudere tante van 16 te wachten tot zijn moeder klaar is met het krijgen van een baby.
Een wens komt uit, een wonder gescheidt. Verdriet mengt zich met het gevoel van welbevinden.
12 jaar later. De baby is opgegroeit in een veilige omgeving tot een dwarse puber met een eigen wil. Ze verlaat de lagere school voor het voortgezet onderwijs. Als ze naar de gemeente gaat om een uittreksel uit het bevolkingsregister op te vragen ontvouwt ze ,na ontvangst van de baliemedewerkster, het witte A4tje.
In zwarte sierlijk getypte letters leest ze: Jantje Warners, dochter van Jantiena Odding (Mensing) vader: Albert warners...........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten